اول مه ٢٠١٢
نسرين رمضانعلى

 

طی هفته گذشته گزارشات، ارزیابی ها و تحلیل های بسیاری از گرامیداشت روز جهانی کارگر ارائه شده است. امسال در اکثر نقاط جهان مراسم روز جهانی کارگر با عظمت برگزار شد. در همه جا شعارهای ضد سرمایه داری بچشم می خورد. این در واقع کیفر خواست طبقه کارگر علیه نظام سرمایه داری بود. همه جا پرچمهای سرخ در دست کارگران و زحمتکشان باهتزاز درآمده بود. شعارهای ضد سرمایه داری و پرچمهای سرخ گویای اینست که جنبش آزادیخواهی چپ و سوسیالیستی در سطح جهان مبرمیت یافته است. در این روز "خطر سوسیالیسم" لرزه بر اندام صاحبان قدرت سرمایه انداخت.  

در همه جا پلیس طبق معمول با آمادگی کامل در مقابل تظاهر کنندگان صف کشیده بود. در بسیاری از کشورها بین تظاهر کنندکان و پلیس زد خورد شدید روی داد. بنرهای ما جنبش 99 درصدیم در همه جا برافراشته شده بود. جنبش عظیم طبقه کارگر علیه سرمایه داری توانست در روز جهانی کارگر قدرتنمائی کند و هم سرنوشتی طبقه کارگر را در سراسر دنیا به نمایش بگذارد. در این روز  قطعنامه های متعددی با خواست شرایط بهتر، امکانات رفاهی بیشتر، امنیت شغلی، زندگی امن، بیمه بیکاری مکفی و حق برخورداری از تشکلهای کارگری بتصویب رسید. در بسیاری از مراسم اول ماه مه، کارگران خواهان امکانات رفاهی بیشتر برای هم طبقه ای های خود در کشورهای تحت رژیم های مستبد سرمایه شدند. به نیروی کار فوق ارزان در این کشورها و استثمار شدید هم طبقه ای هایشان اعتراض کردند. ناسیونالیسم در این روز بسیار کمرنگ شده بود: شعار "تولید ملی" و "سرمایه ملی"، یا "محدود کردن واردات" در این روز بچشم نمی خورد؛ عموما یک شعار واحد، یعنی، زندگی بهتر و شایسته حق مسلم همه کارگران است در بیشتر قطعنامه ها و سخنرانیها بچشم می خورد .

در ایران کارگران و مردم زیر حاکمیت یکی از ارتجاعی ترین و سرکوبگر ترین حکومتها سرمایه زندگی می کنند. قوانین بشدت ضد انسانی و سرکوب خشن رژیم اسلامی که هر ندای معترض را با زندان، شکنجه و اعدام پاسخ می دهد، طبقه کارگر در حال یک جدال دائمی خشن با سرمایه و نظام آن بسر می برد. روز جهانی کارگر یک روز نبرد تمام عیار میان طبقه سرمایه دار و حکومتش و طبقه کارگر است. حکومت اسلامی با اسلحه و نیروی سرکوب به استقبال این روز می رود، نان شب کارگر و کارش را به گرو می گیرد. لذا طبقه کارگر هم می کوشد که با دادن کمترین هزینه بیشترین دستاورد را کسب کند .

در اینجا یک گزارش مختصر از فعالیت های اعتراضی کارگران در برخی محیط های اصلی تولیدی را ارائه می دهیم؛ این تنها گوشه ای از یک واقعیت بزرگ مبارزاتی کارگران است. کارگران در بخشها و فازهای کارخانه های پتروشیمی در علسویه، مجتمع پتروشمی بندر امام، ذوب آهن اصفهان، پالایشگاه نفت اصفهان، پتروشیمی اراک، کرمانشاه و ارومیه، صنایع فلز ابهر، شرکت مخابراتی راه دور شیراز، نساجی مازنداران و قزوین، منطقه ویژه ماهشهر، مراکز متعدد ماشین سازی در علسویه، آرام، تهران و کرج از ماهها قبل به استقبال روز جهانی کارگر رفتند. کارگران با اعتراضات، اعتصابات و تجمعات خود تلاش داشتند و کماکان تلاش دارند خواستهای خود را به کارفرما و دولت تحمیل کنند. این مبارزات بخشا به موفقیت رسیده است و بخشا با وعده وعید کارفرما روبرو شده است. در قریب به اتفاق این اعتراضات کارگران با تشکیل مجامع عمومی خود، سیاستهای کارفرما و پیمانکاران را افشاء کرده اند و کوشیده اند  صفی محکم در مقابل آنها ایجاد کنند.

در روز اول ماه مه رژیم اسلامی با آماده باش کامل، مانع تجمعات وسیع کارگری شد. صف آرایی نیروهای سرکوب عملا مانع قدرتنمایی کارگران و حضور گسترده آنان در خیابانها شد. خانه کارگر مزدور نیز در همه جا شایع کرده بود که برای راهپیمایی در این روز تقاضای مجوز کرده که مورد قبول واقع نشده است. اینها تلاش کردند جو ارعاب را در میان طبقه کارگر گسترش دهند؛ شایع کردند که اگر کسی در مراسم اول ماه مه شرکت کند اخراج خواهد شد یا اینکه قراردادهای مستقیم شامل حالش نمیشود. با این اوصاف کارگران در اشکال مختلفی در گرامیداشت اول ماه مه مراسمی برگزار کردند. این خود نشان از یک واقعیت دارد؛ نمیشود کارگران را خفه کرد. کارگران در محافل و جمعهای متعدد این روز را گرامی داشتند. و بخشا مثل کارگران ماشین سازی اراک در عسلویه نصف روز را تعطیل اعلام کردند و هیچ کارگری از این بخش سر کار حاضر نشد.  

بعلاوه، کارگران ماشین سازی در جمعهایی تحت عنوان گل گشت دور هم جمع شدند. بمناسبت اول ماه مه تعداد زیادی قطعنامه و بیانیه از جانب کارگران و تشکلهای کارگری نوشته شد و وسیعا در رسانه های خبری اینترنتی و سایتهای خبری منتشر شد. مراسم دیگری از جانب خانواده های کارگری در خارج از شهر برگزار شد. برجسته ترین مراسم روز جهانی کارگر مراسمی باشکوه در سنندج بود. در سنندج صدها نفر با در دست داشتن پرچمهای سرخ و شعارهایی بر روی مقواهای سرخ به خیابان آمدند. در سنندج که سنت کمونیسم کارگری قوی است، نه فضای نظامی، نه احضارها و نه مجبور کردن فعالین و چهرهای شناخته شده به امضاء نامه، هیچیک تاثیری نداشت. مردم جمع شدند و این روز را گرامی داشتند.

نیروهای سرکوبگر به صف مردم حمله کردند، تعدادی را کتک زدند و تعدادی را دستگیر کردند. اما نتوانستند از برگزاری مراسم روز اول ماه مه در شهر سنندج ممانعت بعمل آورند. رژیم اسلامی بخوبی میداند روی چه بمبی نشسته است؛ آگاه است که این بمب هر آن ممکن است منفجر شود. و از این رو است که اینگونه به استقبال اول ماه مه می رود؛ عملا حکومت نظامی اعلام می کند و تمام قدرت خود را برای سرکوب طبقه کارگر مورد استفاده قرار می دهد. طنین شعار نان، مسکن، آزادی در شهر سنندج بیانگر نیروی بالقوه کارگری در تقابل با سرمایه و حکومت اسلامی آنست. رژیم اسلامی این قدرت لایزال را می شناسد و از اینرو است که پیشاپیش با تمام قوا باستقبال آن می رود . *